დღეს, მსოფლიო, ნამდვილად არ განიცდის ინფორმაციის ნალკებობას, მით უფრო ნაკლებობას მრავალფეროვნებისა, თუმცაღა ამ მოზღვავებულ ინფორმაციულ ნაკადს, ინტერესისა თუ ცნობისმოყვარეობის დაკმაყოფილების გარდა საკმაოდ ნეგატიური გავლენის მოხდენაც შეუძლია ადამიანზე და არც თუ უმნიშვნელოსი.
დილიდან დამთრგუნა რამდენიმე პუბლიკაციამ, უფრო ზუსტად კომენტარებმა ამ პუბლიკაციებზე. ვფიქრობ და შიშით ვუყურებ მომავალს – ნეტავი, როგორ და როდის მოხერხდება, რომ ქვეყანა გათავისუფლდეს საზოგადოებაში დაგროვილი ამდენი ზიზღის, სიძულვილისა და გაუტანლობისაგან?
კოაბიტაცია, კოაბიტაცია, კოაბიტაცია…
ამ ბოლო დროს, ყველას, ლამის, ეს “მშობლიური” სიტყვა აკერია პირზე, თანაც ისეთი შეგრძნება აქვთ, რომ კოაბიტაცია მხოლოდ და მხოლოდ პოლიტიკოსების “საჯილდაო ქვაა” და არც არავინ ფიქრობს იმაზე, რომ კოაბიტაცია, ზუსტადაც რომ, მთლიანად საზოგადოებას სჭირდება, არავინ ფიქრობს იმაზე, რომ დღეს, ზუსტადაც რომ, სიკეთემ უნდა სძლიოს ბოროტებას, ქვეყანა რომ განვითარდეს და გაძლიერდეს. განა, ცოტაა პრობლემა ქვეყანაში, რომელსაც ყველა ერთად უნდა შევეჭიდოთ?!
არადა, სულ რაღაც ერთი კვირის წინ, საზოგადოება, სრულიად საქართველო, შეცდომებისა და მიყენებული ტკივილისათვის პატიებას ითხოვდა, მიტევებასა და შენდობას.
მძიმე მარხვაც დაავიწყდა, თითქოს, ხალხს და მხოლოდ სააღდგომო დღეებში მოახდენენ, ალბათ, „სავალდებულო“ თბილი ურთიერთობების დაფიქსირებას, მერე კი…
მერე კი ყველაფერი ისევ ცხოვრების “ჩვეულებრივ” რიტმში ჩადგება და იქნებ დღესვე დაგვეწყო ფიქრი იმაზე, რომ ეს რიტმი ადამიანებს კი არ უნდა აშორებდეს ერთმანეთისგან, არამედ უნდა აახლოებდეს…
Комментариев нет:
Отправить комментарий